Bir
bebeğin büyürken geçtiği her gelişim basamağı anne için başka heyecan… İlk
adımlarını attığında çok mutlu olmuştum ama 15 aylıkken “anne” dediğinde ilk
defa, yaşadığım anlatılamaz. O günden sonra bol bol söyledi zaten. Hatta günde
yüzlerce defa… Her seferinde ayrı bir mutluluk tabi ki…
Son
dönemde fena halde “anneci”… Tatile annemlerle birlikte kalabalık olarak
çıktığımızda bu durum zirve yaptı. Her gün, her şeyiyle birebir ilgilenen
annemi bile yanına yaklaştırmaz oldu. Oynarken dede, baba iyi ama yemek yemek,
bez değiştirmek, giyinmek, uyumak gerektiğinde hep aynı şey, “ı-ıh, anne”…
Benim için çok zor olmadı, eğlenceli bile denebilir, zaten kısa süre, bir de
annem ona fark ettirmeden yapmaya devam etti.
Tatilden
dönünce hayat değişti. Bir gün sonra annemlerle yazlığa gitti. Dora etkilenir
mi bilmiyorum ama bizim için zor bir dönem başladı. Sürekli fotoğraflarına
bakıp videolarını izliyorum. Ona, sosyalleşmek ve biraz açık havada, doğal
ortamda zaman geçirmek açısından iyi geleceğini düşünerek kendimi avutuyorum.
Çocukların ilk üç yıl anne bağımlılığı bilinen bir gerçek. Dış dünyaya
bağlantılarını anneleri sayesinde kuruyorlar, güvenmeyi anneleriyle
öğreniyorlar. Bu nedenle anneyle iyi bir iletişim kurmak çok önemli, düzenli
olarak paylaşım da bulunmak da tabi. Bunları düşünerek bir de onu özlemek zor.
Kendime zaman ayırmaya çalışıp gün sayarak sabrediyorum…
