Özgürlük ilanı

Zamanın hızına, Dora’nın büyümesine yetişemiyorum. O büyüdükçe ben daha düşkün hale geliyorum, o daha bireyselleşiyor. Son zamanlarda ülkede çocukların başına gelen kötü olaylar, mutsuzluk yarattı, enerjimizi düşürdü ve beni “daha da endişeli” bir anne haline getirdi. Anlatmak, yazmak gelmedi içimden…

Dora hızla büyüyor, gelişiyor, içinden afacan bir çocuk çıktı ortaya… Ben sakin, zarif bir kız çocuğu olacağını düşünürken o oldukça rahat, aktif, dişli, istediği için uğraşan bir çocuk oldu. Kendi karakteri, tercihleri oturdukça yeni sürprizler yaşatıyor bize. Algıları açık bir çocuk olmasını seviyorum, gözlem yapmasını, tepki vermesini… Özgür ve rahat yetişmesini istiyorum, bize bağımlı olmamasını… Zaten pek de niyeti yok. Bizim yoğunluğumuz yüzünden bir hafta annemlerde kaldı, daha büyümüş, daha mutlu döndü. Yaz tatilini de yine annemlerle Akçay’da geçirecek, onun için iyi olacağını düşünüyorum ama bizim için kesinlikle çok zor olacak.

Biraz geç olmakla birlikte ilk üç kişilik tatilimizi de yaptık. Şimdiye kadar hep annemler yanımızdaydı, bu kez üçümüz çıktık. Güzeldi, Dora ile olmak zorluk yaratmadı. Ortama uyum sağladı, parkta oynadı, hayvanları kovaladı, akşam yemeğindeki müzik hoşuna bile gitti. Uykuya düşkün olduğu için yatağını aradı sadece, benim yanımda uyudu, sonra yatağa koydum, bu da benim hoşuma gitti tabi… Bunu yapabilmiş olmak da rahatlattı beni. Tatil için endişem kalmadı artık.

Konuşması ilerliyor, bir süredir taleplerini daha güzel anlatıyor, çok düzgün “anne” diyor ve beni mest ediyor. Son numarası bezini kirlettiğinde yeni bez alıp, örtüsünü serip uzanması ki bu da annemi mest ediyor. Söylediğimiz çok şeyi anlıyor artık, istediklerini bazen kelimelerle, bazen işaretlerle de olsa anlatabiliyor. Kendi zevkleri, tercihleri var artık.

Açık hava, parklar tercih nedeni ama havuz her zaman favorisi, yüzmeye az kaldı gibi görünüyor. Suyu, suda bağımsız olmayı çok seviyor. Yiyeceklerini, giysilerini, oynayacağımız oyunu artık o seçiyor, bizim evde bir bebek değil, küçük bir çocuk var artık…

Az görüşmek her zaman en büyük derdim. Artık o da bunu çok açık gösteriyor. Benim yanımdayken diğer insanlara tepkileri değişiyor. Gün içinde birlikte olduğu annemden bile uzak duruyor. Her şeyi benimle yapmak istiyor ama bana da çok sinirleniyor. Sanırım onu bırakmama tepki olarak hırçınlaşıyor. Üzülüyorum ama en çok da onun etkilenmesine üzülüyorum. Yaz tatilini uzak geçirecek olması beni çok endişelendiriyor, bakalım nasıl olacak?

Babasıyla arası çok iyi, onu çok seviyor. Biraz gecikse telefon etmek istiyor. Telefonda sadece kahkaha ve “baba” diye çığlık atsa da çok mutlu oluyor babasıyla konuşurken. Dedeye de çok düşkün, bildiği “dede”, yani benim babam için o bir prenses zaten, hiç dayanamıyorlar birbirlerine, onu da çok özlüyor. Çok ilginç geliyor, geçen yılki o bebek bu yaz küçük bir insan oldu ve biz onu çok seviyoruz.