Bir yıl daha bitti

Çocukken zaman ne kadar yavaş geçiyordu, büyüdükçe hızı arttı sanki. Dora doğduktan sonra yetişemez oldum. Bazen durup bakıyorum, karşımda bir çocuk var artık. Benimle konuşuyor, sohbet ediyor, alınıyor, küsüyor, seviyor, okşuyor, öpüyor... Çok yakınız ama sanki bir o kadar da uzaklaşıyoruz. Büyüdükçe ürküyorum, ben de ayrı bir hayatı olacağını düşündükçe hem mutlu oluyor, hem de hüzünleniyorum.

 

Artık bana daha az ihtiyacı var, bunu o da fark ediyor zaten. Oyun grubuna ilk başladığımızda emeklemeyi beceremiyor, herkesten çekiniyor, kucağımdan ayrılmıyordu. Oyunlara benim yardımımla katılıyordu. Şimdi bana ihtiyaç duymuyor, arkadaşlarıyla, öğretmenleriyle kendi oynuyor. Ben sadece izliyorum, arada aklına geldiğimde gözleri beni arıyor, bulduğunda kısacık bir gülümsüyor, sonra kaldığı yerden oyuna devam ediyor. Az kaldı, kısa bir süre sonra bensiz okulda olacak. Ben de, öğretmenleri de sorun yaşamayacağını düşünüyoruz.

 

Son bir kaç aydır günlerini annemin evinde geçiriyor. Orayı da “evi” olarak biliyor ama bir karmaşa da yaşamıyor. Her iki eve giderken de oyuncakarıyla “Dodo eve gidiyor, güle güle” diye vedalaşıyor. Bir süredir kendine “Dodo” diyor. Son haftalarda kelime hazinesi çok gelişti, artık sayamıyorum ama her şeyi tekrar edebildiğini, bir çok şeyi bilerek söylediğini fark ediyorum. Kendi başına daha iyi yemek yiyebiliyor. Biberonu da sonunda bıraktık, bardak ya da pipet kullanıyoruz. Uzun süredir yatağına yatırınca kendi uyuyordu, artık odasında fazla kalmamı bile istemiyor. Tuvalet eğitimi ne yazık ki bitmedi, hala yaptıktan sonra haber veriyor, ya da lazımlığa yetişemiyor. Görüştüğüm tüm okullarda bunu kolayca halledebileceklerini söylediler, umutluyum bakalım.

Artık daha düşünceli davranıyor, annem ya da bir başkası yiyecek bir şey verdiğinde, hemen "anneme de" diyerek benim için de istiyor. Çok sevdiği çikolatasını bile benimle, anneanne ve dedesiyle paylaşıyor. Üzüldüğümde gelip bana sarılıyor, öpüp teselli etmeye çalışıyor. Böyle duygusal davranması o kadar hoşuma gidiyor ki...

 

Bu yıl benim için de çok hareketli geçti. İki defa iş değiştirdim ama sanırım sonunda emekli olacağım yeri buldum. İnsanın “severek çalışması” bana anlaşılmaz geliyordu ama şimdi hastaneye de üniversiteye de mutlu gidiyorum. Nazara ya da negatif enerjiye inanıyorum, umarım bozulmaz. Yeni bir yıl hep bir güzel değişiklikler umudu taşır ya, umarım hepimiz için iyi bir yıl olur...