Minik kuzuyu gördük, leblebi tanesi kadardı. Bunu yaşamak güzelmiş gerçekten… Aslında onu hayal etmek…Sabah bankada kısa bir işimizi hallettikten sonra hastaneye gitmeyi planlamıştık. Bankaya girerken bir ağrı hissettim, sonra gittikçe arttı. Acıdan çok korku vardı, ikimizde de. Bilmek zor, Ayhan’a “gidiyor mu?” dediğimde, kısık bir sesle “başka neden olabilir ki, bilmiyorum” diye cevap verdi. Saçmasapan içtiğim ilaçların ona zarar verebilme ihtimali ikimizin de aklındaydı çünkü. Günlerdir okuduğumuz yazılardan ve doktorumun söylediklerinden sonra ilaçlardan etkilendiyse gideceğini, kalırsa sağlıklı olacağını düşünüp duruyorduk.
Korktuğumuz gibi olmadı. Ağrılarımı anlattığımda doktor bebeği görmek istedi. Çok minik olduğu için biraz ağrılı da olsa onu görebildim. 5w1d olarak ölçüldü. SAT’a göre benim hesabımda 5 hafta 3 gün zaten… Yerleşimi iyi, görünümü iyi, tek gebelik… Önerilerimizi dinleyip çıktık. “İyi” olduğunu gördükçe endişelerimiz azalıyor, havada uçar gibi döndük eve ve “ilk resmi” buzdolabının üzerinde yerini aldı. Umarım hep böyle gider ve ona sağlıkla kavuşuruz, bu aralar tek dileğimiz bu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder