Çalışan anne

Anneliğin getirdiği en önemli zorluklardan biri, işe dönmek… Zaten “çalışan kadın” olmak zorken, yeni bir sıfat daha; “çalışan anne”… Biz çocukken arkadaşlarımız arasında annesi çalışan çok azdı, çoğumuz annelerimizle birlikte büyüdük ama günümüzde çalışmayan anne yok gibi. Çocuklar için bakıcı, büyükanne, kreş seçenekleri değerlendirilmek durumunda kalınıyor.

Çalışmak evlenmeden önce özgürlüktü, kendin kazan, kendin harca… Evde senden maddi manevi bir beklenti yok, keyfini sür. Ben bir yıl yalnız yaşadım ama her sıkıntıda annemle babam yanımdaydı. Tek kişilik evin de çok bir zorluğu yoktu. Evlendikten sonra ister istemez yeni bir düzen, daha fazla sorumluluk… İşleri ne kadar paylaşsan da ev içindeki düzeni sağlamak kadına kalıyor, işin organizasyon kısmı. Hiç tanımadığımız bir şehre gidip bir düzen kurabildik ama bebekle birlikte çalışmaya başlayınca bu konuda hiç umutlu değilim.

Dora daha çok küçük, çok sık besleniyor, ihtiyaçları oluyor. Gün içinde o kadar az uyuyor ki yalnızsam eğer sadece onunla ilgilenebiliyorum. Uyanıksa yalnız kalmak istemiyor, sürekli ilgilenmek gerekiyor. Geceleri de besleniyor, sonra süt sağmak gerekiyor. Şu anda 4-5 saat uyuyabiliyorum, evde olduğum için idare edebiliyorum ama çalışmaya başlayınca ne yapacağımı bilemiyorum. Belki biraz daha büyürse daha kolay olabilir diye düşünüyorum ama ihtiyaçlarının daha da artacağını, daha fazla ilgi ve oyun isteyeceğini hatırlayınca vazgeçiyorum.

Dora doğmadan önce sonbaharda çalışmaya dönerim diye düşünüyordum. Sonuçta yeni bir iş olacağı için seçme şansım var. Hem biraz daha büyür, ek gıdalara geçer, annem bakacağı için işi daha kolay olur, hem de benim çocuklardan ona enfeksiyon taşıma ihtimalim azalır diye planlıyordum. Dora doğduktan sonra tek düşündüğüm onunla daha fazla zaman geçirmek oldu. Onun bana ihtiyacı olacağı kadar benim de onunla zaman geçirmeye ihtiyacım var.

Biliyorum çalışmaya başlayınca hayat çok daha zor olacak. Annem çok yardım ediyor ama tüm gün yorulmuş olacağım, evde mutlaka yapmam gereken şeyler çıkacak, Ayhan’ın beklentileri olacak, spora başlamak istiyorum, mutlaka bir şeyler okumam gerekecek. Tüm bunlarla birlikte Dora büyüyecek, daha fazla ilgiye ihtiyacı olacak. Birbirimizi özleyeceğiz. Altından nasıl kalkabilirim bilmiyorum, birçok insan bunu yapıyor elbette ama çoğunun içinde bir vicdan azabı bir yetememe durumu… Mükemmel olmaya çalışmaktan vazgeçmek gerekiyor sanırım bunun için. Şimdiye kadar yaptığım şeylerin hep daha iyi olması için uğraştım ama artık öncelikleri belirleyip ona göre davranmak gerekiyor. Elbette Dora, Ayhan ve sevdiklerim ilk sırada olmalı, sonra iş ve diğer şeyler…

Henüz benim çalışacağım hastane için bir girişimim olmadı, zaten daha istifa da etmedim ama tesadüfen iki iş teklifi aldım bile. Biri oldukça çekici, istediğim zaman başlamamı da kabul ettiler. Bir sorun olmazsa yaz sonu için konuştuk, ben değişiklik planlamıyorum ama şartlar ne gösterir bilmiyorum. Şimdiden kafamda planlar yapmaya başladım ama ne yazık ki bu defa öyle kolay olmuyor. Vicdan azabı çok ama çok şiddetli olacak gibi görünüyor…