Çok sevdim...

Her zaman söylenir ya “yaşamadan bilemezsin” diye, gerçekmiş… Böyle sözlere pek prim vermem, klişe gelir ama bu defa yanılmışım. Aslında Dora’yı ilk gördüğümde bana “yabancı” gelmişti, garip bir korku hissetmiştim ama şimdi o kadar “benim” ki… Çok büyük bir sevgi duyuyorum ona karşı, ben bile inanamıyorum. Boncuk gözlerini yüzüme dikip bana bakınca içim eriyor, bir de gülümserse içim dünyalar benim oluyor. Ufacık bir sıkıntısı beni çok üzüyor.  Ona bir şey olacak diye içimde hep bir korku var. Hep iyi olsun, hep mutlu olsun istiyorum. Üzülmesin, hastalanmasın, kötü hiçbir şey yaşamasın…

Bu yaşadığım annelik mi? Bunu yapan hormonlar mı? Onun sevgisini kalbime sokan, içime işlemesini sağlayan… Gerçekten mucizevi bir şey bu, harika bir duygu. Birçokları gibi “keşke daha önce anne olsaydım” demeyeceğim. Şimdiye kadar ki hayatım da çok güzeldi. İyi ki şimdi anne oldum, iyi ki benim bebeğim Dora oldu, onu hiç bir bebeğe değişmem. Sanki, gördüğüm en güzel, en sevimli, en harika bebek o, benim bebeğim o.

O kadar güzel geliyor ki bana, minik burnu, biçimli dudakları, boncuk gözleri, küçücük elleri ayakları… Ayhan’a sürekli “bizim olduğu için mi bu kadar güzel geliyor?” diye soruyorum, tabi ki “hayır, çok güzel olduğu için” cevabını alıyorum. Huyu da güzel kızımın, huzursuzluk yapmıyor, mızmızlanmak dışında pek ağlamıyor. Mızmızlanıyorsa da ya acıkmış oluyor, ya altını kirletmiş ya da gazını çıkaramamış, çözünce rahatlayıp uyuyor. Huysuz olsa kızabilir miydim bilmiyorum am böyle olunca daha bir seviyorum.

Emzirirken elini göğsüme koyması, biberonu tutmaya çalışması, hıçkırırken korkup masumlaşması, yüzünü karşıma alınca gözlerini gözlerime dikmesi muhteşem şeylermiş gibi geliyor, beni çok mutlu ediyor. Daha çok kısa bir süredir hayatımda ama tüm dünyam oldu, onu çok ama çok seviyorum, benim minik meleğim…