Ayrı odalar

Her anne baba gibi biz de doğumdan önce özen ve hevesle bebeğimizin odasını, yatağını hazırladık, onun yatağında uyuyacağı günleri hayal ettik. Önce, ilk üç ay aynı odada uyumayı planlıyordum. İlk aylarda uyumak için gündüzleri seçince sabaha karşı uyuduğunda onu kendi odasına bıraktım. Çok erken ayrı odada uyuttuğumu düşünerek vicdan azabı bile yaşadım. İkinci ayında geceleri uyumaya başlayınca yine bizim odadaki beşiğine döndü.  Hem alışmasını istemediğimden ama en çok da güvenli olmadığını düşündüğümden hiç bizimle aynı yatakta uyutmadım, aynı odada ama kendi beşiğinde uyudu.

Dördüncü ayından sonra beşiğin kızıma küçük geldiğini fark ettim ama gece kalkıp onu kontrol ettiğim için ve arada hafifçe sallamam gerektiğinden bir park yatak alarak bizim odada beraber uyumaya devam ettik. Dört aylık olduktan sonra kendiliğinden gece beslenmesini kesti, uyanmamaya başladı. Odasında uyuması için o hazır gibiydi ama ben ondan uzak uyumayı göze alamadım bir süre. Kendime hedefimi tatilden dönüşte odasına geçmek üzere belirledim, bahanem de hazırdı, tatilde nasılsa park yatakta ve bizimle aynı odada uyuyacaktı, şimdi ayırıp sonra yeniden aynı düzene dönerek bocalamasını istemiyordum.

Bodruma gitmeden önceki son haftalarda ve tatilde park yatakta rahatsız olduğunu fark ettik. Gece sık sık uyanıyordu ve uyuması için kucağıma alıp sallamam gerekiyordu. Rahatsızlığının yataktan kaynaklandığını anlayınca Bodrum’dan döndükten sonra park yatağını kurmadık. Sallanan koltuğunda uyuttuktan sonra yatağına yatırdım, gece birkaç defa uyandı, sesini duydum ama kucağıma almadım, uzaktan izledim. Zaten ağlamıyordu, biraz mırıldanıp uykuya dalıyordu. Uyku eğitimine başlayıp kendi kendine uyuması için de uygun bir zaman ve Dora’da buna hazır gibi görünüyor, hatta bunu birkaç defa yaptı da ama ben onu uyutmadan büyük keyif aldığım için çok da istemiyorum. Artık bir ayı geçti, kendi odasında uyuyor, geceleri çok sık olmasa da uyandığı oluyor, genelde beslenmiyor, sıklıkla biraz mırıldanıp kendiliğinden uykuya dalıyor. Çok huzursuz olduğu gecelerde nadiren kucağıma alıp sakinleştirmem gerekiyor, birkaç defa da, özellikle uyumadan yeterince yemediyse mama verdim ama bunlar bir ayda 3-4 defayı geçmez. İyi huylu bir çocuk olduğu için ne kadar şükretsem az, odaları ayırma sıkıntısını da gece beslenmesini kesmek gibi kendiliğinden halletti benim prensesim…

Her zaman bebeğin kendi yatağında uyumasını sağlamak bizimki kadar kolay olmuyor. Bebekten ayrılmak, bebeğe bir şey olacağı kaygısı duymak, sık sık yataktan kalkmanın getirdiği yorgunluk gibi nedenlerle bebek, anne babasının yatağında yatmaya başlıyor genellikle. Aslında bebekler doğduktan sonraki ilk günlerde bile kendi beşiklerinde yatabilirler. Bebeklik döneminde en azından 6 ay sonuna doğru anne ve baba ile aynı odada yatması gerekiyor, uzmanlar bir süre anne ve baba varlığını böyle yakından hissetmesinin çok iyi olacağını söylüyor. Ancak kesinlikle bebeğin anne babayla aynı yatakta uyuması önerilmiyor. Bu durum bebeklerde ani ölüm riskini arttıran bir faktör olarak kabul ediliyor.

Çocuk bir yaşından sonra artık uyurken anne babadan ayrılmaya hazır hale gelebilmektedir. Yaşamın ilk yılı, çocukta temel güven duygusunun geliştiği dönemdir. Çocuk hayatının ilk yılında annesinin yanında olmasına, sevgi gösterilmesine, bakım verilmesine ihtiyaç duyar. Bu dönemde annenin, çocuğun ulaşabileceği en yakın yerde olması, çocuğun bu gereksinimlerinin vaktinde karşılanmasını kolaylaştırır. İhtiyaç duyduğunda annesi yanında olmayan bebek, ciddi bir kaygı ve gerginlik yaşar, annesi yanına geldiğinde rahatlar ve sakinleşir.

Uzmanlar çocuğun uyuduğu odayı ayırmak için bir yaşı geçmemeyi öneriyorlar. Bir yaşından sonra denemeler başladığında genelde çocukta ciddi bir direnç görülebileceği söyleniyor. Yine de ben çocuğun ve de annenin hazır olup olmadığının gözlenerek karar verilmesi gerektiğini düşünüyorum. Elbette 3-4 yaşına gelmiş bir çocuğun anne babayla aynı odada uyuması çok da kabul edilemez. Çocuğun iyi gözlemlenmesi, hazır olduğu düşünüldüğünde anne ve babanın hemfikir ve kararlı olarak uygulamaya geçmesi başarı oranını arttıracaktır. Yaşı küçük olduğunda direnç gösterme ihtimali düşük olsa da annesini yanında isteyen bir çocuğu yalnız kalmaya zorlamak onu mutsuz edecektir.  Kesin bir sınır çizmeden her çocuğun gelişimine ve ihtiyaçlarına göre karar vermenin uygun olacağına inanıyorum.