Çocuğa sahip olmak!

Yapmaktan korktuğum şeylerin biri de bu durum. Ailelerin özellikle de annelerin çocuklarına “sahip” olduklarını düşünmeleri beni rahatsız ediyor. Bir çocuğun dünyaya gelmesini sağlayınca onun bize ait olduğunu düşünmek, onun karakterini, hayatını çizmeye çalışmak, kendi yapamadıklarımız için onu yönlendirmek ve onun başarılarından, karakterinden kendimize pay çıkarmak bence sağlıklı ruh yapısına sahip bir insanın yapacağı şeyler değil. 

Her bebek kendi başına bir birey olarak dünyaya geliyor, biz anneler sadece bu duruma aracılık ediyoruz, onu hayata hazırlıyoruz, doğru bildiklerimizi öğretiyoruz, en iyisini yapmaya çalışıyoruz ama tüm bunların onun karakterine hakim olduğumuz anlamına gelmediğini unutmamamız gerekiyor. Ülkemizde, dünyaya göre daha yüksek oranda görülen bir durum sıklıkla kendi hayatından tatmin olmayan, eksik kalan şeyler olduğunu hisseden ama bunu düzeltmeye gücü yetmeyen anne ya da babanın hayallerini çocuğunun üzerinden yaşamaya çalışmasıyla ortaya çıkıyor. Çocuğunu hayatının projesi olarak görüp varlığını ona adamak, kendi hayatını geri plana atmak, en sonunda ortaya çıkan çocuğu kendi eseri gibi görmek aynı anda birden fazla hayatı mahvetmek anlamına geliyor. Annenin ya da babanın isteklerine boyun eğmekten başka şansı olmayan, başarılı olmayı sadece onların taleplerini yerine getirmekle bir tutan, kendi fikirleri ve doğruları oluşmamış ama annesinin/babasının  “mükemmel eseri” olan bir bireyin toplumdaki yeri de sonuçta çok sağlam olmuyor.

Bebeğimi çok seviyorum, onun için her şeyin en iyisini istiyorum ama öncelikle onun kendi fikirleri, doğruları, talepleri olan, kendi hayatının sorumluluğunu taşıyabilen mutlu bir çocuk olmasını istiyorum. Aslında bu hayata bir çocuk getirmeye karar verirken tüm bunları düşünüp kabul etmiş olmak gerekiyor. O benim eserim olmayacak, o benim hayatımın en önemli parçası olacak, o kendi başına bir birey olacak ve tüm gerçekleriyle kendi hayatını yaşayacak, benim onun için planladığım projeyi değil…