32

Bu gün benim doğum günüm…

Bazı yaşlar vardır ya, insanın kişisel tarihinde yeri başka olur; okula başlarsın, üniversite kazanırsın, mezun olursun, evlenirsin… 32 de kişisel tarihime not düşülecek yaşlardan biri oldu benim için. Belki de en önemlisi; anne oldum... Kimine göre anne olmak için geç kalınmış bir yaş belki ama, bizim için en güzel zamanda geldi bebeğim…

Yeterince okudum, yeterince gezdim, eğlendim, yeterince iki kişilik hayatın, evliğin tadını çıkardım, mecburi hizmeti bitirdim… Geriye bakınca bir çırpıda sayabileceğim bunlar var. Bundan sonra her şeyi kızımla yaşayacağım, hayatımın sonuna kadar aklımda olacak, önce hep o gelecek… Onunla büyüyeceğim, öğreneceğim, eğleneceğim.

32 yaş kimine göre “çok genç”, kimine göre “olgunluk”… Ben artık geçen zamana yetişemiyorum. Eskiden de “aklı bir karış havada” grubuna dahil olmadığım için çok büyük bir olgunluk hissetmiyorum, çok da genç sayılmam artık. Daha durağan, daha sakin hissediyorum sadece, basit şeylerin “basit” olduğunu daha kolay fark ediyorum, daha zor heyecanlanıyorum.  Büyüdüm sanırım biraz daha, tecrübelerim arttı.  İnsanları daha kolay tanıyorum. Daha çok biliyorum, daha az şaşırıyorum. Güzel anılar biriktiriyorum, daha gerçek planlar yapıyorum. Tadını çıkarmaya bakıyorum…